Заседа = (мал наплив параноја)

Се шетавме по Rue Neuve околу полноќ. Улицата беше празна по речиси цела должина со исклучок на некој заскитан Мореконец тука и таму. Излозите од страна не гледаа гладно: пет саати без ниедно портмоне да влезе низ главната порта, таква потреба за свежа крв не била видена од времето на Херод. И ги одминувавме: WE, H&M, Footlocker…, а Мореконците се довлижуваа, нивните празни очи укоричени во ефтини кожни јакни, втренчени во нас со глад само ниво подолу од таа на излозите. И ним им требаа нашите пари и кредитни картички, не дека ги имавме. Јутан продолжуваше да зборува за Скопје; не ги приметуваше нивните ножеви блескави во неонското светло. Можев да се видам себеси од страна: илјада цевки од илјада пиштоли набоцкани надвор од секоја моја пора – вперени кон валканите расипани срца на Мореконците, по илјада куршуми за секој од нив – и секој момент спремни да испалат во рафална експлозија што ќе се слушне до Бриж. Но, еве, Мореконците не одминуваат со цигарите во уста, и зборуваат нешто глупаво, за газот на некоја, една вечер во некој клуб, колку бил сладок, нивните ножеви наеднаш невидливи под околните светилки. Се доближувавме до хотелот.