„Во земјата на молњите, каде што боја истекува од порите на секој предмет и главната задача на комуналната служба е да ги чисти улиците од премногу бои, се роди Хијавата Кјубрик. Некој ќе го жали нашиот херој што се родил во една таква безоблична земја, но некој и ќе го слави, оти како што секој граѓанин е по закон виновен, така оној што ќе се роди невин е светски феномен. А, Хијавата не го уапсија веднаш по породување чисто заради тоа што медицинската сестра, смотана и безвезна каква што беше, ги испомеша папките па на едно бебе му шлапна две доживотни...“
Премногу влево како за почеток? Дали од напишаното можеше да се извлече заклучок за психичката состојба на авторот? Дали самиот автор разбираше што сака да каже? На страна 2147 од дневникот на Ален Корубин стои, „Каква е таа земја на молњите во која секој граѓанин е виновен?“ а веднаш потоа следи мапа на Република Меланхолија. Оваа, сигурно најчудна а можеби и најлоша верзија на романот, продолжува вака:
„Хијавата беше среќно дете, со широки бели крилја на плешките и дебел седумгодишен договор за холивудско студио. Неговите потфати во продуцентската кабина се легендарни. Кога Чарлиз Терон му ја побарала главната улога во неговиот најголем филм, хоророт ’Џуџестиот пат до Гармонбозија’, тој ни две ни три, туку се симнал до паркинг и со безбол палка и ја парчосал колата. Дамјен Хирст до ден денес го тужи по разно-разни судови за подметнување бактерија за забрзано распаѓање во неговата славна ајкула. Зошто Хијавата тоа го направил? Затоа што Хирст закаснил на фото-сесија...“
Премногу гротескно, можеби?
„...Но, Хијавата западна во вистински проблеми вечерта кога за прв пат ја сретна Кали. Тоа беше на раскрсницата кај скопскиот парламент, нешто после 9 и пол. Заради богзнае која причина, наеднаш сите семафори светнаа зелено, па четири коли влетаа комотно една во друга и во еден расцупкан балет на каросерија, стакло и оган, цел Центар екна со стравотен тресок. Хијавата и Кали беа единствените пешаци заробени во моментот, и како што екна првата експлозија, нивните погледи се сретнаа и влегоа во костец од кој досега не се излезени...“
Тука нештата стануваат интересни. „Која е Кали?“ стои во дневникот на Ален Корубин, „И зошто баш Кали, а не Шива или Хера?“ Авторот немаше одговори, но нешто го копкаше во врска со тоа што го напиша. Целиот тој запис од некаде му беше познат, како да го прочитал некогаш и некаде, или можеби, како веќе да го напишал. Се обиде да се присети на се што било кога напишал, а таму каде што сеќавањето го издаваше, се потпираше на архивите и неговиот дневник. Наоѓаше заборавени наслови од типот „Рони и мртвите черупки“, „Чернополија“, и „Деформографија“ или минијатури како:
Авион
Не можеше да најде ништо за Хијавата Кјубрик и Кали, ниту за сообраќајка во која две лица се сретнале, па сепак како напредуваше во потрагата толку посигурен беше дека истите тие зборови ги запишал и порано. „Дежа ву? Никако! Ова е многу повеќе од тоа,“ напиша во дневникот.
