Клештарот ме држи на нишан и ми вели да се присетам, но не можам и не сакам. Што можеме да смениме од тоа што веќе се има случено? Црното небо надвиснува над нас и почнува да плаче. Кај да е, ќе се задавиме во неговите густи, неми солзи...
Претплати се на:
Коментари на објава (Atom)
Нема коментари:
Објави коментар